64-310 Lwówek Wielkopolski, ul. Rynek 1

64- 310 Lwówek, ul. Parkowa 2

Rynek we Lwówku przybrał postać prostokątnego placu z wylotami sześciu ulic w narożach i siódmej na osi pierzei północnej (ulice przebiegają prostopadle do siebie). Jego środkowy obszar pokrywa częściowo zachowany zabytkowy kamienny bruk z XV w., wzorowany na bruku w Rawennie. Bruk rozchodzi się promieniście, począwszy od charakterystycznej murowanej żółto – białej wieży zegarowej (przez mieszkańców miasta określanej mianem polskiego Big Bena) i przybiera kształt gwiazdy. Zabudowa Rynku dość jednolita. Datowana w przeważającej części na 1 poł. XIX w. Na fasadzie jednego z domów widoczna data budowy 1843 r. Zabudowania rozciągające się wokół Rynku to budynki murowane z cegieł, otynkowane, parterowe lub piętrowe, nakryte stromymi dachami. Rynek we Lwówku jako jeden z nielicznych nadal pełni funkcję miejsca handlu. W dni targowe (wtorek i piątek) stragany zajmują znaczną pow. Rynku. Jest tu cicho i spokojnie. Ruch samochodowy niewielki. Lwówek Wlkp. to przykład miasta założonego na tzw. surowym korzeniu, w którym układ urbanistyczny wytyczono od samego początku. Rynek będący centralnym ośrodkiem założenia miejskiego pierwotnie posłużył jako miejsce, wokół którego ukształtowało się miasto w obecnej postaci. Dawniej grud zabezpieczały obwarowania ziemne i fosa, a wjazd do niego prowadził przez wzmiankowane w dokumentach trzy bramy. Rynek we Lwówku oprócz tego, że stanowi główny punkt i miejsce handlowe miasta jest także swoistą mozaiką stylów architektonicznych i wiekowości poszczególnych obiektów. Fasady budynków starych kontrastują z fasadami budynków odrestaurowanych. Zabytkowy bruk harmonijnie łączy się z nową także brukowaną nawierzchnią Rynku, a zegar ciekawej konstrukcji obwieszcza mieszkańcom pory dnia i nocy.

Położony na zachód od Rynku, przy ul. 3 Stycznia. Wzniesiony w r. 1728 dla ówczesnego właściciela miasta, późniejszego biskupa sufragana poznańskiego Józefa Pawłowskiego. Dwukrotnie przebudowany. Ok. r. 1780 prawdopodobnie wg proj. Antoniego Hohne i w 1890 r. z inicjatywy Stefana Łąckiego. Remontowany w latach 1965-1966, zaadaptowany na potrzeby ośrodka zdrowia. Piętrowy, podpiwniczony budynek. Murowany, otynkowany. Frontem zwrócony na zachód. Nosi cechy klasycystyczne. Zaprojektowany na rzucie prostokąta. Posiada nowsze dwupiętrowe skrzydło od str. północnej i piętrową dobudówkę od str. ogrodu. Fasada frontowa dziesięcioosiowa, z boniowaniem i gzymsami kordonowymi. Ozdobiona potężnym, wspartym na czterech kolumnach portykiem w wielkim porządku, zwieńczonym frontonem ujętym fryzami i gzymsami. Elewacja ogrodowa wzbogacona o płytki, pilastrowany ryzalit, zwieńczony trójkątnym frontonem na osi. Pałac po przebudowie przytłacza formą i topornością. Na północny-zachód od pałacu rozciąga się rozległy teren parku krajobrazowego z XVIII w. o pow. 9,75 ha, z dwoma stawami. Rosną w nim lipy, jesiony, buki, klony, robinie i topole. Na szczególną uwagę zasługują 2 jesiony wyniosłe o obw. 345 i 455 cm oraz buk pospolity o obw. 340 cm. Częściowo zachowane ślady pierwotnego założenia regularnego. Nieużytkowany pawilon z r. 1976 dawniej mieścił dyrekcję Stadniny Koni Posadowo. Nieco na zach. znajduje się duży zespół zabudowań folwarcznych z końca XIX i pocz. XX w.

Wznosi się w południowo wschodniej części Lwówka. Zbudowany w latach 1778 – 1797, staraniem sędziego poznańskiego Łukasza Bnińskiego, dla miejscowej gminy ewangelickiej, wg proj. Antoniego Hohne. Późnobarokowy i klasycystyczny jednocześnie. Salowy, zwrócony prezbiterium na południe. W 1797 r. od strony płn. do bryły kościoła dobudowano wieżę, zwieńczoną cebulastym hełmem. Murowany z kamieni i cegieł. Wewnątrz drewniane empory – dzieło cieśli Tomasza z Sierakowa. Po II Wojnie Światowej zamieniony na magazyn. Od roku 1990 nieczynny, nieużytkowany, stopniowo niszczał. Od kilku lat w fazie remontów. Wieża odrestaurowana po roku 1990.

Zlokalizowany na przedmieściach Lwówka, przy wylocie w kierunku miejscowości Pniewy. Zbudowany ok. r. 1780 z inicjatywy Jadwigi z Pawłowskich Łąckiej i prawdopodobnie wg proj. Antoniego Hohne. Barokowy, murowany z cegieł, otynkowany. Usytuowany na planie krzyża greckiego. Kryty kopułą ozdobioną polichromią ze sceną znalezienia Krzyża Św. z XVIII w. (przemalowana w 1951 r. przez Teodora Szukałę i Henryka Kota).

Zlokalizowany na płn. wsch. od Rynku, przy ul. Pniewskiej. Kto i kiedy kościół parochialny w tem miejscu założył, nie wiadomo. Ślady atoli jego są już w 15. wieku. W roku bowiem 1446 Elżbieta Jaksza i Gertruda Stargardowa miały w nim ustanowić bractwo Św. Trójcy, które ówczesny biskup poznański Andrzej z Bnina miał potwierdzić [...] Cóżkolwiek bądź, nie podpada żadnej wątpliwości, że kościół parochialny w Lwówku w 15. już przynajmniej wieku istnieć musiał [...] Pierwiastkowy kościół parochialny w Lwówku był zapewne z drzewa. [...] Obecny późnogotycki kościół parafialny pochodzi zapewne z 2 poł. XV w. Przybrał formę trzy – nawowej świątyni halowej z czwartą nawą, krótszą od północy oraz okazałą kruchtą od południa, przylegającą do korpusu. Korpus sześcioprzęsłowy, posiada kwadratowe przęsła nawy głównej i nieco węższe, prostokątne naw bocznych. Kwadratowe prezbiterium, równe szerokością nawie głównej i znacznie od niej wyższe. Po bokach prezbiterium niskie przedłużenia naw bocznych. Do nawy bocznej od strony północnej przylega coś na wzór czwartej nawy, powstałej w wyniku przebudowania w XVIII w. starych kaplic. W przedłużeniu tej nawy od wschodu dwuprzęsłowa gotycka przybudówka. Od XVIII w. mieści się w niej kaplica grobowa Łąckich (w przyziemiu), druga kaplica na piętrze oraz zakrystia z małym przedsionkiem. Kościół parafialny we Lwówku to świątynia orientowana, murowana z cegieł, nie otynkowana.