Położony w środkowej części wsi, pomiędzy Jez. Konińskim a drogą. Park krajobrazowy o pow. 9,10 ha rozplanowany na przełomie XVIII i XIX w. W bogatym drzewostanie m.in. jesiony (2 wyniosłe o obw. 320 i 325 cm), graby, klony (klon jawor o obw. 350 cm, klon jesionolistny o obw. 280 cm), wiązy (wiąz szypułkowy o obw. 320 cm), olsze, dęby, świerki, sosny, kasztanowce i lipy o obw. do 480 cm. Pośrodku parku, nad brzegiem jeziora wznosi się klasycystyczny pałacyk, zbudowany w poł. XIX w. dla rodziny Łąckich. Eklektyczny. W formie piętrowej wilii. Od frontu 4-kolumnowy ganek z balkonem. Od zach. str. parku zespół zabudowań folwarcznych (budynki murowane z czerwonych cegieł): gorzelnia z 2 poł. XIX w., spichrz z 1900 r. i stajnie z XIX/XX w. Od wsch. wjazd do parku, wiedzie przez wysoką, bramę murowaną z cegieł, przy której na kamiennym cokole stoi figura Matki Boskiej.