Park w poważnym stopniu zaniedbany, jego układ przestrzenny zatarty. Architekturę obszaru parku współtworzy również dwór, wzniesiony w poł. XIX w. przez Kordulę, siostrę Emilii Sczanieckiej. Pierwotnie neogotycki. Murowany, otynkowany, dwukondygnacyjny, ośmioosiowy. Dach dwuspadowy, kryty papą. Fasada główna wyposażona w taras z balustradą i wejście w części dolnej. W 1857 r. szwagier Emilii Sczanieckiej, Karol Stablowski, sprzedał dwór rodzinie Hildebrandtów. Odtąd stanowił ich własność aż do roku 1945. Po II Wojnie Światowej na skutek 80% przebudowy (rok 1960), stracił całkowicie swój pierwotny charakter. Obecne elewacje dość uproszczone, z nikłymi śladami pierwotnego ukształtowania. Cechy stylowe znacznie zatarte. Pałac w ogólnym złym stanie. Wnętrze przebudowane na niekorzyść. Widoczne braki w tynku. Na płn. – wsch. skraju parku romantyczna wieża ceglano – kamienna z poł. XIX w. – romantyczna ruina. Zbudowana przez Hildebrandta, niedokończona. Na rzucie kwadratu, o murowanej podstawie wykonanej z kamienia polnego. Wyższa ceglana część wieży posiada cylindryczny kształt i otwory okienne. Obiekt obecnie zdewastowany. W sąsiedztwie romantycznej wieży neogotycka kaplica grobowa Hildebrandów z przełomu XIX i XX w. Kaplica została najpierw zakupiona przez Hildebrandta w Anglii, a dopiero potem przeniesiona na teren parku w Śliwnie. Ośmioboczna, z czerwonej cegły. Zwieńczona dachem krytym łupkiem, w kształcie wieżyczki. Nad wejściem herb rodziny Hildebrandtów. We wnętrzu sklepienie krzyżowo – żebrowe. Pod podłogą kaplicy rodzinna krypta. Po wojnie obiekt uległ znacznemu zdewastowaniu (wybite okna, wyważone drzwi, rozbita podłoga). Nieco dalej znajdują się ocalałe resztki groty i krąg kamiennych siedzisk, które dawniej wykorzystywano jako teatr letni. Park w Śliwnie okala częściowo zachowane kamienne opłotowanie z poł. XIX w. W jego południową część wkomponowano barokową figurę Św. Wawrzyńca.