Dwór powstał zapewne w miejscu innej starszej budowli, przy częściowym wykorzystaniu jej fragmentów. Liczne przebudowy budynku (największą z nich był generalny remont przeprowadzony w poł. lat 70tych XX w.) wywarły wpływ na jego obecną formę i architekturę. Pobudowany z cegły, z użyciem kamienia polnego w partii fundamentów, na rzucie prostokąta. Murowany, otynkowany. Frontem zwrócony na wschód. Parterowy, podpiwniczony, zwieńczony wysokim łamanym polskim dachem z poddaszem mieszkalnym, krytym dachówką z wystawkami. Do elewacji bocznych z obu stron przylegają kwadratowe w rzucie aneksy, wysunięte nieco przed elewację frontową, nakryte płaskimi dachami. Interesujący element architektury tego dworu to pamiątka po najdawniejszej tradycji dworów obronnych w postaci narożnych alkierzy (odpowiedników baszt średniowiecznych zamków obronnych) z okresu XVI i XVII w., czyli grubych murów pozbawionych pierwotnie jakichkolwiek otworów, wspartych przyporami. W jednym z alkierzy do dzisiaj zachowało się dawne sklepienie. Wnętrza trzy i dwutraktowe, całkowicie przebudowane. W niektórych pomieszczeniach występują jeszcze sufity z fasetami. W alkierzach sklepienie kolebkowo – krzyżowe (w części północnej zarwane). W izbach poddasza stropy belkowane. Drzwi od strony północnej i balustrada klatki schodowej reprezentują styl późnobarokowy. Elewację frontową zdobi trzyosiowy ryzalit na osi i pilastry. Dziś zespół dworski w Głuponiach spełnia funkcję kamienicy mieszkalnej.