W płd.-zach. części Wytomyśla rozciąga się park krajobrazowy o pow. 2,1 ha, z pomnikowymi drzewami. Najokazalsze z nich to najgrubsza, wypróchniała i zamierająca już lipa o obw. 510 cm. Wznosi się w nim dwór z pocz. XIX w. Po spaleniu w 1954 r., odbudowany w latach 1957-1958 w zmienionej formie, w stanie surowym. Murowany, otynkowany. Parterowy, podpiwniczony, zawiera poddasze. Fasadą zwrócony na wschód. Fasada siedmioosiowa, z piętrowym trójosiowym ryzalitem, podzielonym bliźnimi pilastrami. Ryzalit zwieńczony trójkątnym frontonem. Dach nowy, mansardowy. W piwnicach sklepienie kolebkowe z lunetami i segmentowe. Układ wnętrza trzytraktowy. Na osi sień i schody ze starą balustradą, korytarz. Obok zabudowania folwarczne pochodzące częściowo z końca XIX w.

Pośrodku wsi Śliwno rozciąga się park krajobrazowym o pow. 8,7 ha. Pomimo zaniedbania na jego obszarze dostrzec można pozostałości ciekawego zagospodarowania - ślady założenia regularnego (najstarsza część w stylu francuskim występuje po stronie wsch. parku) z poł. XVIII w. (np. aleje grabowe), staw i kopce. Uwagę przykuwa stara aleja kasztanowa prowadząca od głównego wejścia w kierunku nowego dworu. Rosną tutaj drzewa, które osiągnęły pomnikowe rozmiary, m.in. dąb „Rycerski” o obw. 510 cm i buk o obw. 330 cm.

Dwór w stylu neoklasycznym, pochodzący prawdopodobnie z 1925 r. Gruntownie przebudowany w okresie międzywojennym, za sprawą ówczesnego właściciela Rudnik Tadeusza Ruczyńskiego. Otynkowany, parterowy, wysoko podpiwniczony. Bryła wydłużona, na rzucie prostokąta. Dach dwuspadowy z powiekowymi okienkami. W środkowej części elewacji frontowej zaprojektowany okazały portyk, poprzedzony szerokimi schodami, prowadzącymi na poziom wysoko usytuowanego parteru. Portyk wsparty na czterech kolumnach o gładkich trzonach i jońskich kapitelach. Zwieńczony trójkątnym naczółkiem z półkolistym oknem w środkowym polu. Boczne partie elewacji frontowej przyozdobione łącznie ośmioma prostokątnymi oknami, z charakterystycznymi architektonicznymi obramieniami. Środek tylnej elewacji dworu zwróconej ku ogrodowi wzbogacony o płytki ryzalit, rozczłonkowany czterema pilastrami o jońskich kapitelach i zwieńczony trójkątnym naczółkiem. W bocznych częściach tej elewacji, które wyróżnia liczba pięciu prostokątnych okien, występują obramienia okienne, dodatkowo ozdobione klasycystyczną dekoracją w formie podwieszonej draperii. Dawniej z tyłu dworu znajdował się obszerny taras ze schodami prowadzącymi do parku.

Późnobarokowy dwór w Głuponiach pochodzi z ok. poł. XVIII w. Powstał jako siedziba rodziny Koszutskich, a w zasadzie jednego z jej członków - Jana z Pierzchna Koszutskiego herbu Leszczyc, podsędka ziemi kaliskiej, który poprzez małżeństwo z Anną, córką Katarzyny z Dobijewskich Mąkowskiej, ówczesnej właścicielki majątku, w roku 1736 stał się posiadaczem Głupoń. Od 1765 r. przez kolejnych kilkadziesiąt lat, posiadłość pozostawała najpierw w rękach Urbanowskich, potem przeszła w ręce Sczanieckich herbu Ossorya i Kamińskich, by w końcu XIX w. stać się własnością niemieckiej rodziny Hardtów z Wąsowa.

W zachowanym parku krajobrazowym o pow. 4,9 ha z końca XIX w., który charakteryzuje stary drzewostan w postaci pomnikowych buków o obw. 310 i 340 cm oraz dębów o obw. do 350 cm wznosi się dość zaniedbany, opuszczony, aczkolwiek posiadający ciekawą bryłę dwór z 1888 r. Dwór charakteryzuje drewniana weranda od strony północnej, dobudowane nieco później prostopadłe piętrowe skrzydło, mała wystawka na osi i dwuspadowy kryty dach. Obok występują obszerne zabudowania gospodarcze (plus gorzelnia) częściowo pochodzące z początku XX w. Dawniej mieściło się w nich gospodarstwo doświadczalne WODR (Wielkopolskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego), współcześnie folwark RSP z Urbanowa. Obecnie dwór w Sielinku znajduje się w rękach prywatnych.