W płd.-zach. części Wytomyśla rozciąga się park krajobrazowy o pow. 2,1 ha, z pomnikowymi drzewami. Najokazalsze z nich to najgrubsza, wypróchniała i zamierająca już lipa o obw. 510 cm. Wznosi się w nim dwór z pocz. XIX w. Po spaleniu w 1954 r., odbudowany w latach 1957-1958 w zmienionej formie, w stanie surowym. Murowany, otynkowany. Parterowy, podpiwniczony, zawiera poddasze. Fasadą zwrócony na wschód. Fasada siedmioosiowa, z piętrowym trójosiowym ryzalitem, podzielonym bliźnimi pilastrami. Ryzalit zwieńczony trójkątnym frontonem. Dach nowy, mansardowy. W piwnicach sklepienie kolebkowe z lunetami i segmentowe. Układ wnętrza trzytraktowy. Na osi sień i schody ze starą balustradą, korytarz. Obok zabudowania folwarczne pochodzące częściowo z końca XIX w.

Zbudowany w końcu XVIII w. z fundacji Feliksa Szołdskiego – założyciela Nowego Tomyśla. Klasycystyczny, orientowany. Murowany, otynkowany. Jednonawowy, z dwiema symetrycznymi, półkoliście zamkniętymi kaplicami po bokach wsch. części nawy. Prezbiterium zamknięte ścianą prostą, za nim półkoliście zamknięta zakrystia. Zewnętrzna elewacja pilastrowana. Cztery pilastry w fasadzie, ponad gzymsem szczyt z koszową wnęką i spływami wolutowymi, zwieńczony trójkątnym frontonem. Wmurowane epitafia Karola Cunowa (1787-1833) i ks. proboszcza Kazimierza Echausta zamęczonego w Dachau (1871-1941). Dachy dwuspadowe.