64-330 Opalenica, ul. Parkowa 48

64-330 Opalenica, ul. Parkowa 25

64-330 Opalenica, ul. Poznańska 34

Kamienny pomnik z napisem: Walczyli, Cierpieli, Ginęli za Ojczyznę, Wolność i Lud i trzema historycznymi datami: 1918, 1939, 1945 stanął na środku Placu Marszałka Józefa Piłsudskiego (do r. 1990 Placu Walki Młodych) 21.I.1966 r. Pomnik zaprojektował Leszek Krzyżkowiak dla uczczenia bojowników o wolność: poległych i pomordowanych w Powstaniu Wielkopolskim oraz w latach II Wojny Światowej. Do dnia dzisiejszego w obchody świąt patriotycznych gromadzą się pod nim mieszkańcy i władze miasta.

W październiku 2010 r. motocykliści zrzeszeni w opalenickim Klubie Motocyklowym LECH, doczekali się ważnego dla siebie momentu i nie lada wyróżnienia. Na Pl. Piłsudskiego odsłonięto bowiem replikę pierwszego polskiego motocykla LECH. Uroczystego odsłonięcia dokonali ówczesny Burmistrz miasta, Pan Ryszard Napierała, Prezes Klubu Motocyklowego, Pan Grzegorz Hildebrand i Zastępca Prezesa, wykonawca tejże repliki, Pan Ireneusz Hojan. Replika wiernie odzwierciedla wzór i proporcje motocykla. Czarna, wykonana ze specjalnego materiału, przyozdobiona złotym napisem Lech, stanowi element dekoracyjny placu, który wzbudza zainteresowanie nie tylko wśród mieszkańców Opalenicy, ale również wśród odwiedzających ją gości i turystów. Obok repliki w specjalnej gablocie zamieszczono krótką wzmiankę dotyczącą historii miejscowej fabryki pierwszego polskiego motocykla.

Stoi na dziedzińcu Gimnazjum im. Gen. Kazimierza Sosnkowskiego w Opalenicy. Upamiętnia mieszkańców Opalenicy, którzy walczyli w Powstaniu Wielkopolskim, w szeregach Kompanii Opalenickiej. Nawiązuje do wzniesionego przed wojną i zniszczonego przez Niemców innego pomnika, który z kolei upamiętniał czyn patriotyczny mieszkańców miasta. Autorami projektu są Artur Kaczmarek i Ryszard Napierała. Jego koncepcja nawiązuje do przedwojennej formy przestrzennej. Trzy osobno stojące cokoły symbolizują rozbiory Rzeczypospolitej, nawiązują też do ciągłości historycznej państwa polskiego. To także trzy fundamentalne wartości łączące kolejne pokolenia Polaków. Na środkowym cokole umieszczono stylizowanego orła zrywającego się do lotu, dzieło Roberta Sobocińskiego. Poniżej rzeźby napis: „Ojczyzna z ich woli i krwi…” Pomnik Powstańców Wielkopolskich odsłonięto 5 I 2004 r., w rocznicę wymarszu z Opalenicy Kompanii Opalenickiej. Przy pomniku powstała Opalenicka Ściana Pamięci z kilkoma tablicami. Pierwszą z nich, poświęconą pamięci ofiar II Wojny Światowej i okresu komunizmu, odsłonił ostatni prezydent RP na uchodźstwie – Ryszard Kaczorowski, 17 XI 2004 r. 05 I 2005 r. odsłonięto tablicę ku czci 25 poległych powstańców, 06 I 2006 r. ku czci 290 innych uczestników powstania, a 17 IX 2008 r. ku czci 22 ofiar Katynia.

Wznosi się w sąsiedztwie Kościoła P.W. Św. Mateusza, u zbiegu ulic 3 Maja, Farnej i Opalińskich. Pochodzi z 1897 r. Opalenicki ratusz to eklektyczna budowla o zgrabnej bryle. Stylem nawiązuje do renesansu. Czerwone cegły elewacji kontrastują z jasnymi tynkowanymi obramieniami otworów. W części centralnej dominuje portyk wsparty na czterech prostokątnych filarach, podtrzymujących reprezentacyjny taras. Ratusz wieńczy zgrabna ozdobna wieżyczka, proj. W. Dolscius, która nawiązuje do poprzedniego XVII-wiecznego, drewnianego Ratusza, jaki stał na środku rynku i został przeznaczony do rozbiórki. Obecnie budynek Ratusza stanowi główną siedzibę Urzędu Miasta i Gminy Opalenica.

Budowę obecnego kościoła zapoczątkowała Anna z Gostynia Opalińska, a ukończył jej wnuk, Jan Opaliński, kasztelan kaliski (r. 1620). Pierwotnie na tym terenie istniała drewniana, XIV-wieczna świątynia fundacji Ticza Bara. Dzisiejszą wzniesiono po pożarze, jaki nawiedził Opalenicę na pocz. XVII w. Spaloną wieżę rozebrano. Do kościoła od strony południowej w roku 1841 dobudowano kaplicę ze sklepieniem kolebkowym, zwaną kaplicą Opalińskich (dziś Przemienienia Pańskiego). Drugą, dwukondygnacyjną Matki Boskiej Pocieszenia, dobudowano od strony północnej. W jej dolnej części mieściła się zakrystia, skarbiec i kruchta, z której prowadziło drugie wejście do kościoła. Nad nią umieszczono dużą kaplicę Matki Boskiej Szkaplerznej. Kaplica Opalińskich wraz z podziemiem to miejsce, gdzie niegdyś spoczęły szczątki Tycza Bara i dwóch przedstawicieli rodu Opalińskich: Jana z Bnina Opalińskiego w 1637 r. i Jóżefa Opalińskiego, starosty śremskiego 21 III 1754 r. Nakazem władz pruskich kryptę zlikwidowano, a kości z trumien złożono do zbiorowej mogiły na nowo utworzonym cmentarzu parafialnym. W roku 1837 kaplica uległa zniszczeniu. Nową wzniesiono na tych samych fundamentach 4 lata później. Zewnętrznie jej wygląd dostosowano do całości bryły kościoła. Wybudowana z czerwonej cegły, podmurowana, pokryta dachówką. Naroża wzmocnione dwiema przyporami w formie filarów przyściennych; na filarach ośmioboczne, smukłe wieżyczki zakończone sterczynami z blachy. Trójkątny neogotycki szczyt na zewnątrz obudowany fryzem z jednolitym ciągiem równoramiennych krzyży. We wnęce środkowej części szczytu, wolno stojąca figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus. Wnętrze kaplicy dość skromne: dwa ciemne witraże zakończone ostrołukowo; sklepienie kolebkowo – krzyżowe. Na sklepieniu malowana rozbudowana rozeta z motywem ornamentacyjnym w kształcie stylizowanej rozwiniętej róży, a w środku dominująca monstrancja z hostią. Wokół monstrancji dwa anioły podtrzymujące rozwinięty woal, poniżej cztery anioły z rozwiniętym długim wieńcem laurowym (dziś dekoracja mało czytelna). Kościół Parafialny P.W. Św. Mateusza to świątynia halowa, farna, orientowana. W korpusie, prezbiterium i kruchcie dwuspadowy dach, kryty dachówką. W górnej części murów fryz z wnękami w kształcie krzyża równoramiennego i drugi częściowo ząbkowy. W zwieńczeniu elewacji schodkowy szczyt. Na ścianie frontowej ostrołukowy portal uskokowy z tympanonem z piaskowca, na którym płaskorzeźba z przedstawieniem Matki Najświętszej – opiekunki rodziny polskiej.

Ten dawny zbór ewangelicki z roku 1895 wznosi się na zachód od centrum Opalenicy. Od 1981 r. pozostaje świątynią parafialną. Zbudowany z kamieni i cegieł, na rzucie zbliżonym do prostokąta, wg. proj. architekta z Poznania F. A. Bindera. Reprezentuje styl neogotycki. Część południowo – zachodnią zamyka pięć boków prezbiterium, część północno – wschodnia z gankiem wejściowym prowadzącym do wieży, nieco cofnięta. Bryła obiektu znacznie zróżnicowana i rozczłonkowana gabarytetowo. Trzon zasadniczy tworzy prostopadłościan nawy głównej. Wyraźnie zaakcentowana wysoka wieża, zwieńczona w narożach czterema 8 – bocznymi wieżyczkami z brogowymi daszkami. W wieży klatka schodowa, z niej wejście na obie empory. W ścianach bocznych wieży wysokie okna maswerkowe, metalowe, wypełnione szkłem kolorowym; mniejsze okienka i blendy okienne. Dach wysoki o dwóch spadzistych połaciach, postawiony szczytem do góry, w formie tzw. stropodachu (dachu opartego na konstrukcyjnej belce w kształcie litery V). Na jego szczycie żelazny krzyż wykonany przez Józefa Tuliszkę. Prostopadłościan nawy bocznej kryty dwoma równymi, prostopadłymi dachami dwuspadowymi, ze szczytami od północy.